Bardzo rzadko mi się to zdarza, ale się zdarza i właśnie dziś mi się zdarzyło ... skorzystać z komunikacji miejskiej. Głównie dla Bianki, bo bardzo ją cieszą tramwaje i autobus, zresztą jak każde dziecko. To chyba nie jest mój dzień ... przygoda zaczęła się już w drodze na przystanek, kiedy z Bianką na rękach, pchając wózek z bliźniakami, trzymając jeszcze torbę z całym spacerowym must have, przebiegałam przez przejście dla pieszych, żeby zdążyć na stojący na przystanku tramwaj. Motorniczy, a raczej PANI prowadząca tramwaj odjechała mi dosłownie przed nosem, patrząc prosto przed siebie, udając że niby mnie nie widzi ... Pchając wózek z bliźniakami, który z samego faktu, że jest bliźniaczy jest już dość charakterystyczny z pewnością byłam niezauważalna ... ;] Ale to nic, bo za 3 minutki mieliśmy następny tramwaj, a pogoda była dziś wyjątkowo piękna, więc obserwując z Bianulą pędzące ulicą auta, czekałyśmy na nasz transport. I nadjechał. Jak pech to pech - tramwaj starego typu, ze schodkami przy każdych drzwiach. Nie byłby to żaden problem, gdybyśmy mieli bardziej przyjazne społeczeństwo. Stojąc przy drzwiach dla wózków dziecięcych i inwalidzkich, przy których przy uprzejmości Motorniczych rozkłada się kładka do wjazdu, czekałam aż Pan Motorniczy łaskawie wysiądzie ze swojej kabiny i rozłoży tą kładkę ... i doczekałam się jedynie sygnału odjazdu ... Trzeba było widzieć moją minę, bo takiego szoku dawno nie doznałam. Nie mogłam też liczyć na pomoc osób czekających ze mną na przystanku, a wsiadających do tego samego tramwaju. Boże jak znieczulica panuje wsród naszego społeczeństwa. Żeby nie zapytać kobiety z dzieckiem i wózkiem czy jej pomóc?! Każdy wsiadł, zajął sobie krzesełko i w drogę. Kto by im kazał zobaczyć coś poza czubkiem własnego nosa.
Jakby tego było mało, gdy juz udało mi się wsiąść do następnego niskopodłogowego ( DZIĘKI, ŻE TAKIE SĄ) tramwaju, zając miejsce wyznaczone dla wózków, okazało się, że najbliższe wolne krzesełko do usytuowania Bianki mam po drugiej stronie. Dwa miejsca obok miejsca na wozek były zajęte przez dwie zapatrzone w siebie pary, ktore były zbyt zajęte głaskaniem się po rękach i szeptaniem sobie do ucha ... więc moja dwuletnia Nyny (tak Bianka sie nazywa w swoim języku) musiała siedzieć sama po drugiej stronie pojazdu. Oczy latały mi naokoło głowy z siedzącej samej Bianki, na kołyszący się we wszystkie strony wózek. Jechaliśmy w sumie 3 przystanki, cały czas mówiłam "Bianka trzymaj się mocno poręczy i krzesełka" i nawet nie usłyszałam.propozycji zamiany miejscami, żeby dziecko siedziało blisko mnie.
Znieczulica totalna panuje wsród nas. Mamy klapki na oczach i nic nas nie interesuje, prócz własnego JA. A potem jest wielkie halo i oburzenie, bo w wiadomościach źle skomentowali zachowanie sąsiadów człowieka, który zmarły w poniedziałek wielkanocny wyjąc na całą kamienicę z bólu, a sąsiadów ruszyła dopiero cisza panująca w mieszkaniu na drugi dzień ...
Dziękuję to tyle ...
W naszym kraju panuje ogromna znieczulica. Aktualnie jestem w 8 miesiącu ciąży i mam już dość widoczny brzuszek. I ostatnio w kolejce w jednym z urzędów, stojąc kilkanaście minut zapytałam czy ktoś mógłby mnie przepuścić i usłyszałam zdanie "ale wszyscy tutaj czekają w kolejce". Więc trzeba liczyć na siebie. Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńhttp://mitt-nye-liv.blogspot.com/
To samo jest z kasami dla kobiet w cięży o niepełnosprawnych w dużych sklepach. Gdy podchodziłam w ciąży i dodatkowo z niespełna 2 letnim dzieckiem, to akurat najciekawsze rzeczy działy sie na podłodze... Każdy głowa spuszczona i pali głupa, że nie wie o co chodzi.
OdpowiedzUsuńNa samo wspomnienie się we mnie gotuje.
Raz sie zdarzyło nawet, że to ja z wielkim już brzuchem musiałam przepchać przez całą kolejkę osobę na wózku, bo też nikt nie widział ...